معمارکده – مرجع معماری پارسی زبانان

در هر اثر معماری ، طراح باید موضوعات مختلف را مد نظر قرار دهد و راه حل مناسبی پیشنهاد کند که پاسخگوی نیازهای تک تک موضوعات باشد .توجه ویژه به یکی از موارد فوق سبک های معماری را به وجود می آورد.اثر معماری به هر سبکی که تعلق داشته باشد و یا هر نوع پاسخی را برای مسائل ارائه کند ، در نهایت یک هدف را دنبال می کند که همان خلق فضای معماری است .

رابطه انسان با فضای معماری بسیار پیچیده است ،زیرا انسان این فضا را از درون تجربه می کند و در آن سیر می کند .بدین ترتیب به جای استفاده از واژه «فضا»از واژه کامل تر «فضا-زمان» استفاده می شود. با دیدگاه فضا-زمان می توانیم معماری را با تمام جنبه هایش ببینیم ،بشناسیم و بسازیم .

– شناخت فضا-زمان :

۱ – ۱ تعریف :

آنچه ما می بینیم در درجه اول ، ادراک حسی پدیده هایی‌است در زمان و مکان . زمان و مکان بیش از هر چیز ادراک حالات حسی ماست ، نه صفات جهان فیزیکی . حتی قانون علیت نیز منوط به ذهن است نه عادت . ما نمی توانیم با قطعیت بدانیم جهان در نفس خود چگونه است ؟ فقط می توانیم بدانیم جهان برای من یا هر کس دیگر چگونه است ؟

ادامه چکیده و دانلود پروژه در ادامه همین مطلب….

عقل به ماورای زمان و مکان کاری‌ندارد و شناخت ما از زمان و مکان مفاهیم انتزاعی از عقل هستند . این عقل است که می تواند فضای سه بعدی خالی و زمان در گذر یکنواهت و دائم را تصور کند .

بدین ترتیب ، فیزیک کلاسیک بر مبنای دو نظریه استقرار یافته بود . یکی فضای سه بعدی و مطلق و دیگری زمان به مثابه بعدی جداگانه و مطلق .نیوتن درباره زمان مطلق می گوید که زمان مطلق بدون نسبت به هیچ چیز دیگر در جریان یکنواخت است ؛ اما مگر جریان نباید در بستر زمان رخ دهد ؟

او می گفت : « زمان عبارت است از آنات یا اجزا متوالیه که هیچ یک از آنات هم زمان نیستند .»

ولی این دیگر زمان نیست.حرکت را با چنین درکی نمی توان تبیین کرد .مکانیک نیوتنی فقط در مورد اجرام عادی و سرعت های معمولی کارایی داشت و با همه عظمتش به آسانی فرو ریخت .

اینشتین در تئوری نسبیت خود فضا-زمان را در مفهاو کلی تری متحد کرد و نشان داد که مکان و زمان به وضع حرکت خودمان بستگی دارد . طبق نظریه نسبیت ، فضا سه بعدی نیست و زمان نیز تافته جدابافته ای نبوده و هر دو با هم یک دستگاه متحد چهار بعدی را تشکیل می دهند و ماده،چیزی جز انرژی نیست .

طبق نظریه اینشتین ، نیروی جاذبه موجب انحنا و خمیدگی فضا-زمان می شود .هر جا جسم صاحب جرمی مانند یک سیاره وجود داشته باشد ، فضای دور محیط آن خمیده بوده و میزان این خمیدگی به جرم بستگی دارد و چون زمان نمی تواند از فضا جدا باشد ، پس دز بخش های مختلف جهان شدت های متفاوتی خواهدداشت.سرعت های زیاد باعث افزایش جرم ودر نتیجه خمیدگی زیاد فضا-زمان می گردد.

نتیجه کلی نظریه اینشتین این است که نه تنها کلیه اندازه گیری ها که متضمن فضا و زمان هستند ، نسبی و وابسته به موضوعات حرکتی ناظرند ؛ بلکه کل ساختار فضا-زمان به گونه ای غیرقابل گسلاندن به توزیع ماده زنجیر شده اند.

قرن ها قبل از میلاد متفکران هندی و چینی عین همین برداشت را از زمان و مکان داشتند و جهان را بسیار شبیه به قوانین نسبیتی و کوانتمی توجیه می کردند و فضا-زمان را ساخته اندیشه می دانستند .

زمان و مکان قبل از خلق ماده وجود داشتند و همراه با آن هستی یافتند.هیچگاه حرکتی از اجزا منفصل و در کنار هم نهاده درست نمی شوند ؛ بلکه سراپا یک امتداد واحد بیش نیست . حرکت جسم و زمان در ذات خود ممتدانه و امتداد ، لازمه هویت و حقیقت آنهاست …..